Codzienność i poezja, a na miłe zakończenie zielony zakątek

Bywają chwile, że mam nieodpartą ochotę usiąść w ciągu dnia, najlepiej jednak wieczorem, z filiżanką kawy w jednej i tomikiem wierszy w drugiej ręce. Ostatnio coraz częściej. Dziwię się ludziom (choć może nie powinnam), którzy nie kochają poezji, bo ja, mimo że nie jestem kompetentna, by wyrażać na ten temat opinie, to jednak czuję ją po swojemu, potrafię nią oddychać.

Bliska mojemu sercu jest twórczość wywodzącego się z Pszowa Ks. Prof. Jerzego Szymika. Słowa, które wyjątkowo obecnie zapadają mi w serce:

Panie,
jest inaczej
niż być miało

ani góry,
ani morwy
nie rzucają się w morze na moje słowo

nieustannie idzie na burzę,
nieustannie czerwieni się zasępione niebo,
fale zalewają łódź, a wichry i jezioro nigdy nie są mi posłuszne

[...]

dotykałem tylekroć
Twojego płaszcza,
a nie jestem zdrowy

[...] 

mam oczy, a nie widzę,
mam uszy, a nie słyszę;
często też wpadam w ogień i w wodę [...]

Dni, które biegną jeden za drugim, auto w naprawie, stosy styropianu do wycięcia, kurz do pościerania, okna do wymycia, wiadomości telewizyjne do obejrzenia (czasem aż strach), i jeszcze rachunki do zapłacenia, jakieś dziwaczne PIT-y, sprawy małe, mniejsze, duże, większe, ważne i mniej... Wieczorami ginę pod stosami papierów i garnków, których nigdy nie można wymyć raz na zawsze, ale co gorsza pod swoim zwątpieniem i zatroskaniem, stresem i znudzeniem również.
Mam wrażenie, że wszystko robię tak płytko, powierzchownie, że wiecznie potykam się o swoje zniechęcenie i bylejakość. A ja chcę głębiej, mądrzej, lepiej, z miłością!

Dlatego:

tęsknię za Tobą.
Ulituj się nade mną.
Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić.

(J. Szymik, Kyrie, fragmenty)

***

Ten fragment naszego terytorium, który widzicie powyżej, jest wielką dumą mojego Męża i moją. Ma kolor nadziei, tętni życiem, a jego pielęgnacja i obserwacja stanowi wytchnienie po zapracowanych dniach.

Wytchnienia i radości życzę Wam bardzo, bardzo gorąco!