Historia nauczycielką życia

Pracowałam dzisiaj cały dzień. W efekcie powstało malowidło ścienne w klasie historycznej, gdzie prowadzę zajęcia dla młodzieży gimnazjalnej. Zdjęcia są wykonane wieczorową porą.

Pomysłów wiele, jedna ściana, dwie ręce (zasadniczo jedna - prawa), a tematyka baaardzo szeroka. Wybrałam zestawienie słynnych budowli obrazujące rozwój cywilizacji. Ptaki, aeroplan i samolot pasażerski jakoś naturalnie wpisały się w tą koncepcję.

Takie malowanie nie jest rzeczą łatwą. To, co wychodzi spod ręki i co widzę tuż przed nosem oglądane z pewnej odległości często mnie nie zadowala. Raz po raz trzeba się wdrapywać najpierw na jeden stół, a potem na kolejny ustawiony na nim i korygować błędy. Konstrukcja taka się chwieje, a ciasna spódnica w niczym tu nie pomaga;) Ile razy już na górze się okazywało, że zapomniałam ściereczki albo mniejszego pędzelka, albo słoiczka z wodą... a stolik pode mną trzeszczał:)

Mamy ferie. W szkole było pusto i cicho. Mnóstwo czasu w trakcie malowania poświęciłam na refleksje. Kiedy powstawało błękitne tło, szczególnie mocno narzucały mi się obrazy z "Alarmu" Słonimskiego. To jeden z piękniejszych wojennych wierszy, jakie kiedykolwiek czytałam, z gatunku tych, które nosi się w sercu całymi latami. Przypominam sobie jego strofy, pozwalam słowom swobodnie przepływać przez moją głowę, mój dzień. Jest niesamowity! Powala mnie przede wszystkim druga część:

Kiedy w południe ludzie wychodzą z kościoła
Kiedy po niebie wiatr obłoki gna,
Kiedy na Paryż ciemny spada sen,
Któż mi tak ciągle nasłuchiwać każe?
Któż to mnie budzi i woła?

Słyszę szum nocnych nalotów.
Płyną nad miastem. To nie samoloty.
Płyną zburzone kościoły,
Ogrody zmienione w cmentarze,
Ruiny, gruzy, zwaliska,
Ulice i domy znajome z dziecinnych lat,
Traugutta i Świętokrzyska,
Niecała i Nowy świat.
I płynie miasto na skrzydłach sławy,
I spada kamieniem na serce. Do dna.
Ogłaszam alarm dla miasta Warszawy.
Niech trwa!

Wielki błękit, kruchość istnienia, nostalgia, i piękno obrócone w nicość, uroniona łza, ale też wierna pamięć, nuta triumfu, niezłomna wola. I te wizyjne obrazy, które intensywnie działają na wyobraźnię - płynące po niebie kościoły, cmentarze, ulice... Widzę je przed oczami, a nie umiem ukonkretnić ani objąć myślą do końca. Przecież ich już nie ma...

Jest natomiast błękit i jest przestrzeń. W wierszu, na malowidle i we mnie.

Dobrego piątku!