Piękna Helen. Odbicia.

Drodzy moi!

Dziś swoimi ślicznymi, błyszczącymi oczami patrzy na Was rezolutna Helenka i ciekawe, co myśli...?

Popołudniową porą padało, ale po deszczu wyszło słońce. Z Lideczką łapałam krople wody na naszym balkoniku. Lidzia kocha deszcz, bo jak mówi można wtedy "poskakać w kałuży błotka" w kaloszach, a ja kocham deszcz za niebo przeglądające się w kałużach. Takie "niebieskie" odbicia są piękniejsze nad wszystkie błyskotki. Mówi się, że "sztuka cenniejsza niż złoto". Okazuje się, że kałuże też :)

A co do odbić... Pamiętacie jeszcze moją drewnianą ramę?

Wspólnie z Lidką pomalowałam ją białą farbą metodą suchego pędzla. Szczęśliwie, odpowiednio szybko zdążyłam zareagować na punkt kulminacyjny szału twórczego mojego dziecka, bo Lilka w pewnym momencie uznała, że czerwone okno byłoby zdecydowanie ładniejsze i w dłoni miała już przygotowane narzędzie zbrodni. Uff...

U szklarza wstawiono w szprosy lusterka i... ta-daaaam!!!  Oto jest:

Moje cudo najcudowniejsze! Lustro, w którym odbija się okno, firanka, liście, ja i uśmiechnięta buzia Lidki. I choć nie było nikogo, kto by na początku zaaprobował mój pomysł (pan szklarz stwierdził nawet, że mi może jakoś ładniej to drewno pomalować i przypomniał, żebym koniecznie odebrała gotową robotę, bo w sklepie nie trzymają takich antyków), to ciągle teraz słyszę słowa uznania.
Wredna strona mojej natury każe mi wtedy powtarzać: "a nie mówiłam!!!", a ja w tym akurat przypadku z lubością się jej poddaję :)

Miłego czwartku, Kochani!