Promienny uśmiech Antosi. Mój Rzym. Fotki zbierane

Kochani!

Efektem tego, że piszę rzadko (czyli tak często, jak jestem w stanie), są posty kilkurozdziałowe. Tak będzie też tym razem.

Ostatnio narysowałam portret prześlicznej małej dziewczynki - Antosi. Zobaczcie, jaka jest piękna. Nie sposób się nie uśmiechnąć, patrząc na Jej minkę:

***

Wczoraj otwieraliśmy w Muzeum w Raciborzu nową wystawę. Reklamowała ją ta plansza:

Nareszcie kupiłam sobie pędzle o odpowiedniej miękkości, więc jej malowanie było dla mnie bardzo komfortowe. Żal było kończyć pracę...


Wystawa XVIII-wiecznych grafik z widokami  Rzymu była dla mnie niesamowitą frajdą i przygodą. Pewnie nieraz tu pisałam, jaki mam sentyment do Wiecznego Miasta.

Wyżyłam się wczoraj. Zabrałam moich Słuchaczy w 40-minutową podróż po Rzymie, a oni... nie zasnęli! Mało tego, chcieli jeszcze :) Tacy to świetni ludzie przychodzą do naszego Muzeum!

***

Dość dużo dziś tej prywaty, ale piszecie mi, że zaglądacie tu też między innymi po to, by zobaczyć, co u mnie, u nas domowo słychać, jak rośnie Lidzia. Więc specjalnie dla tych, co mniej moim rysowaniem, a bardziej mną samą się interesują (  ;)   ):

garść zdjęć z naszej ostatniej wyprawy do Wisły; ja w błękitach, czyli w kolorze mojej krwi:

Lidzia-obrończyni (kwiatków):

z Tatusiem nad rzeczką:

mój Brat w akcji, czyli "cała Polska czyta dzieciom":

wygłupy Lidzi z wiankiem - kocham to Dziecko nad życie!!!, nawet kiedy dewastuje mi sprzęt w domu:

Żegnam się z Wami pięknie. Do następnego, nieco skromniejszego, posta! 

Odpocznijcie ...