Common days

Życie upływa mi tak zwyczajnie, że czasem zastanawiam się nad zawieszeniem blogowania. Bo o czym tu pisać? O tym, że nie mam pomysłów na wnętrzarskie aranżacje i robię porządek w szafie, że stale próbuję przejść na dietę, że usiadłam na pieńku z żywicą, a byłam wtedy w mojej ulubionej spódnicy czy o tym, że wkrótce muszę zgłosić się do dentysty...
Cóż, podzielę się więc naszą powszedniością:)
Tym, co ostatnio dostała moja Córeczka:

Tym, jak ładnie wygląda w swoich pierwszych kolczykach (buzia jeszcze od chrupek;):

i tym, jak świetnie rysuje. Zwróćcie uwagę na rozmach dzieła przy zachowaniu bardzo oszczędnych środków. Geniusz tej pracy polega na tym, że oglądana z jakiejkolwiek strony wygląda równie dobrze, hihi:)

Ja teraz zdecydowanie mniej rysuję. Za to dużo czytam, czyli można by rzec, że pochłania mnie praca naukowa. Zdjęcia poniżej idealnie ilustrują to moje erudycyjne zaangażowanie;)

Na poważnie:

A skoro jesteśmy po raz kolejny przy mojej ukochanej sztuce gotyckiej, którą pojmuję bardziej sercem niż rozumem, nie mogę powstrzymać się przed przytoczeniem fragmentu prozy poetyckiej Klausa Hemmerle:

Każdy człowiek to witraż - 

- ogromny i wspaniały

witraż katedry.

Ale czym jest taki witraż bez światła?

W noc betlejemską zabłysło światło.

W noc betlejemską narodził się Ten,

który rozświetla moje życie,

choćbym znajdował w nim tylko ciemność.

Uniosę to życie

ku Jego światłości - 

a wtedy witraż rozjarzy się barwami

i wielu zobaczy światło

tekst wyjęty z  książki ks. J. Szymika

"W  światłach Wcielenia. Chrystologia kultury"

Serdeczne uściski! Dobrego (nie)zwyczajnego tygodnia!