Portret Zosi

Witajcie niedzielnie!

Chciałam Wam dziś pokazać obiecany portret. Tyle pisałam o moim wytężonym rysowaniu i "płonących" ołówkach, a efektów do tej pory nie było widać. O tym, że rzeczywiście mówiłam prawdę, a nie była to tylko "godka do szkubanio" możecie przekonać się poniżej: 

Zosię rysowałam na papierze formatu A4 ołówkami miękkimi i twardymi. Korzystałam z gumki zwykłej i chlebowej, białego żelopisu, czarnego cienkopisa i pędzelków (tego w kształcie wachlarza też, a wiem, że bardzo się Wam spodobał:).
Wykonując portret korzystałam ze zdjęcia:

Zosi nigdy osobiście nie poznałam, ale sądzę, że na pewno byśmy się polubiły:) Mam wrażenie, że rysowanie portretów skraca dystans między ludźmi.
Zosia dostała dziś ten prezent z okazji przyjęcia Pierwszej Komunii Świętej.

Poniżej zestawienie, które dla mnie samej zawsze jest ryzykowne, bo wtedy wychodzą wszelkie ewentualne niedociągnięcia, a uwierzcie, że ja się ich zawsze dopatrzę (oczywiście, jak jest za późno!):

Tutaj z włosami trochę sobie pofolgowałam, bo doszłam do wniosku, że mogę się wykazać tą odrobiną fantazji ;)
Mama skomentowała rysunek następująco: "Monia, aż trudno uwierzyć, że kiedyś mówiłaś, że możesz wszystko rysować, tylko nie ludzi".
Rzeczywiście, wykonać dobry portret, podobny do modela, to trudna sztuka (stąd moja dawna niechęć), ale wykonać taki, który pokazywałby głębię wnętrza portretowanego, to sztuka o niebo trudniejsza. Wysiłek ten jednak się opłaca. Piękno oczu ludzkich jest przecież równie fascynujące co zapierające dech w piersiach, oszałamiające widoki morza czy gór.

Na koniec jeszcze pokażę Wam kilka detali:

Czy uważacie, że taki pomysł na prezent jest dobry?

U nas zapowiada się słoneczne popołudnie. Tego słońca i Wam życzę!