Lux in tenebris

Moje pierwsze wspomnienia związane z wiarą to blask witraży. Pamiętam z wczesnego dzieciństwa obraz zalewającego przestrzeń nawy i prezbiterium światła, które od tego momentu nieodmiennie kojarzy mi się z ciszą, ciepłem i mistycyzmem, pamiętam lśniące, migotliwe plamki na posadzce kościoła, na rzeźbach i na twarzach ludzi. Naturalne światło Słońca w moim przekonaniu nabiera szczególnego znaczenia dopiero w momencie przenikania przez różnobarwne szybki.

Od fascynacji witrażami zaczęła się moja przygoda z historią sztuki, która zaowocowała późniejszymi studiami. Od września zaś swoją pasją będę mogła podzielić się z uczniami pewnego liceum plastycznego (hurra!).

http://www.sacred-destinations.com

Dla żyjącego w XII w. opata Sugera Bóg był światłem. Pisał: 

Wywiedziony ze światła wszechświat sam wysyła potoki jasności, a światło emanujące z Istoty Pierwszej wyznacza nieodmiennie miejsce wszystkiemu, co stworzone. Ale też i wszystko zespala. Jako więź miłości przenika świat, jest ładem i spójnią.

http://www.artbible.net

Nie dziwcie się więc, że od czasu do czasu wracam do urzekającej legendy o św. Krystynie, której fragment pozwolę sobie przytoczyć, gdyż jest mi niezwykle bliski:

Krystyna przypomina sobie, jak razu pewnego, gdy dzieckiem jeszcze była maleńkim, zakrystian podniósłszy ją do góry, ukazał jej świat przez kolorowe szybki kościoła (...) 

Gdy spojrzała przez jedną, ujrzała, że świat cały stoi w płomieniach. Niebo i ziemia, drzewa i ludzie, wszystko - stało w ogniu czerwonym i złotym. Było to straszne i porywające zarazem. (...)

Ale zakrystian podniósł ją do drugiej szybki i Krystynie wydało się nagle, że jest na dnie morskim. Szmaragdowa zieleń objęła ją chłodną falą. (...)

Następna szybka była żółta i Krystyna poczęła wyrywać się i płakać, albowiem świat cały zamknięto nagle w bryle bursztynu jak uwięziony listek lub muszkę.

Zakrystian roześmiał się i podniósł dziecko do czwartej szybki. Krystyna zamarła w zachwyceniu. Wszystko tonęło i roztapiało się w liliowej poświacie. (...) nie widziała już znanego sobie świata (...) Wydawało się jej, że jest to już świat inny, nieznany (...) Ametystowe światło przełamało się złotem i po raz pierwszy wyciągnął ku Krystynie ręce On                         (H. Górska).

http://gillesricher.blogspot.com

Kocham światło zwykłe-niezwykłe, bo dla mnie jest obrazem Stwórcy. Światło rozjaśnia ciemności, odsłania kształty rzeczy, daje nadzieję. Światłem można malować, fotografować, pisać, tworzyć. Światło kładące się miękko na przedmiotach, połyskujące na krawędziach, odbijające się w szybach i lustrach

i w oczach moich Bliskich

Kto z Was nie zna:

Pan Światłem i Zbawienie moim, 

kogóż mam się lękać? (Ps 27,1)  

Ważne sprostowanie:

W ostatnim poście pisałam o Wojtku, który miał  być rzekomo moim pierwszym męskim czytelnikiem. Od razu odezwali się pozostali, których niechcący pominęłam. Rumienię się z powodu swojego roztargnienia. Z tego miejsca pozdrawiam więc Reda, który wraz ze swoją Żoną Iz prowadzi pięknego i niesamowicie ciekawego bloga (Four Oaks) oraz Rafała, który czasem też tu zagląda. Pozdrawiam Was, Mężczyźni!