Podziękowania i moje początki

Witajcie!

Na początku chcę wyrazić moje zdumienie ciągle wzrastającą liczbą Waszych odwiedzin na blogu. 2 kwietnia statystyki odnotowały 142 wyświetlenia, a potem, mimo mojej absencji blogowej, liczba wyświetleń nie spadła poniżej 57. Jak dla mnie - jest to wynik imponujący. Za to Wam dziękuję:)


Wielką niespodziankę sprawiła mi dzisiaj moja uczennica Emanuela. Podarowała mi miniaturowe arcydzieła sztuki. Zobaczcie:

Tą malowaną wydmuszkę wykonała Pani Basia, której z serca dziękuję. Teraz siedzę i zastanawiam się, jak Ona to zrobiła! Spójrzcie na te maleńkie kurki i zajączki, domek, studnię i kwitnące jabłonki... Co za precyzja i talent!

Jajko metodą quillingu wykonała Pani Ewa. Misterność i estetyka tej pracy wręcz powala. Coś pięknego! Pani Ewo, dziękuję!
Od dziś to będą moje ulubione dekoracje świąteczne:)


Dziś też przygotowałam dla Was przegląd moich "dzieł" popełnionych dawno temu (jeszcze w szkole podstawowej) i tych całkiem niedawno, ułożonych w porządku chronologicznym. Dobrze czasem powspominać, tym bardziej, że można się uśmiechnąć do samej siebie sprzed lat:)

Kiedy byłam małą dziewczynką mój Tata i Dziadek uczyli mnie rysować. Pamiętam, jak zachwycałam się słonecznikami Taty narysowanymi długopisem na kartce w kratkę. Te linie były takie lekkie, delikatne, szkicowe i ... bardzo realistyczne.
Dziadziuś ze mną siadał i tłumaczył, że jeżeli chcę ładnie kolorować, to muszę stawiać kreski w jednym kierunku i zawsze z taką samą siłą przyciskać kredkę do papieru, a ja ciaprałam wtedy w każdą możliwą stronę, raz tu, raz tam.
Pani w przedszkolu kiedyś kazała nam narysować bociana. Potem wszystkie prace rozłożyła na podłodze i prosiła, by je porównać. Jak się okazało, mój bocian był przeraźliwie chudym i najbrzydszym ptakiem w całym stadzie;) A kiedy uczyliśmy się rysować takie szlaczki:

to ślęczałam nad nimi całymi godzinami i za nic w świecie nie mogłam wpaść na to, jak je wykonać. Wymyśliłam więc sobie swój własny wzór, myśląc, że pani wychowawczyni nie zauważy:

ale zauważyła... i wtopa!

Potem już jednak było coraz lepiej:)

I to na tyle, moi Mili! Uśmiechnęliście się choć raz czytając i oglądając tego posta? Tak?
Super! O to mi chodziło!
Radosnego weekendu!!! Pa!

PS. Zapraszam wkrótce!