Post z uśmiechem :)

Witajcie!


Wczoraj przed moimi popołudniowymi zajęciami w szkole postanowiłam wziąć się za sprzątanie (tak, tak! i ja czasem sprzątam;). Starłam kurze i umyłam schody od poddasza po sam dół. Przed domem spojrzałam na pola i łąki, które rozciągają się tuż za nim.
Był pogodny dzień. Świeciło słońce, wiał wiatr. Stanęłam boso na ziemi. Zwróciłam twarz w stronę słońca i zamknęłam oczy. Powietrze pachniało późnym latem. W tym momencie liczyło się tylko to, że czułam szorstką ziemię pod nogami, delikatne ciepło na policzkach i orzeźwiający wiatr, który rozwiewał mi włosy. Ta chwila, wyrwana z codzienności, kiedy obok stało wiadro z wodą, a w ręce trzymałam brudną szmatę, była tak nieoczekiwana, że aż wzruszająca. I choć górnolotnie i patetycznie to zabrzmi, poczułam do głębi niezmierny spokój i światło. Byłam tylko ja i ta złota przestrzeń pod powiekami. Szczęście do bólu. Wiecie, jaka ja byłam w tym momencie bogata? Miałam wszystko - ziemię, słońce i wiatr. Trwało to chwilę, kiedy zorientowałam się, że woda ze ścierki płynie mi strumieniem po łydce:)

buszującą w zbożu Monię sfotografowała Jagoda Barteczko

Jak żywo stanęła mi przed oczyma taka jedna, przejmująca scena z powieści historycznej "Kamień wegielny" Zoe Oldenbourg, która kształtowała moje wyobrażenie o średniowiecznym świecie. Dla chętnych Czytelników przytaczam jeden z moich ulubionych jej fragmentów:

"Słońce padało wprost na odsłoniętą głowę starego (był ślepy), klęczał tak nieruchomo, że gołębie polatujące przed progiem siadały mu na nogach i ramionach. A im dłużej tu klęczał przytulony do kolumienki, obejmując rękoma stopę świętego Piotra, tym większą miał chęć pozostać tu na zawsze; nie czuł, że krew mu odpływa ze zdrętwiałych ramion, a ponieważ nic nie widział, czuł, że ciało jego olbrzymieje i wznosi się, rośnie na wsze strony, pilaster zmienia się w kolumnę podpierającą strop katedry, a posąg świętego w niebotyczną wieżę, portyk kościelny wznosi się coraz wyżej, ponad góry, i panuje nad całym krajem. Wystarczyłby jeden krok, a przeskoczyłby Rodan, wystarczyłoby wyciągnąć rękę, a dotknąłby morza. O dziwo, wcale go to nie przerażało. Nie odczuwał ani zawrotu głowy, ani upojenia, ale wielki spokój. (...) I widział nasycone słońcem, błękitniejące w oddali, dziwacznie postrzępione ogromne górskie obszary, rzeki o zielonych brzegach pokryte gromadami żaglowców, a potem jak okiem sięgnąć łany dojrzałego zboża i bory stuletnich dębów i stuletnich sosen, buki o głębokich jamach pod korzeniami, a w niskopiennym lesie jamy, do których chowały się lisy wraz z lisiętami, jelenie biegały po polanach, nad wierzchołkami drzew krążyły sępy. (...) 

"O Przyjacielu, czy chcesz mi powiedzieć, że serce moje zachowało nadal wzrok i pamięć tego, co ongi widziałem? (...) Oto dostrzegam każdy listek na drzewach i ptaszki na gałęziach i krople rosy na trawie, a jednak ich nie widzę. Panie! Nie widzę!..." "

Piękne, prawda???

                                                                            zdjęcie: J. Barteczko

Gdyby życie składało się tylko z takich chwil olśnień i uniesień, byłoby CUDOWNIE, i choć wcale czasem tak różowo nie jest, to bezwzględnie i bez wyjątków życie jest CUDEM!
Obiecałam sobie, że w przyszłym roku na wakacjach będę po całych dniach chodziła na boso i zapuszczę włosy, żeby intensywniej czuć w nich wiatr. Będę żyła PO PROSTU! A może zacznę od dziś?

***

"Ja buszująca" już byłam powyżej, teraz pora na Lidkę buszującą dziś w praniu. Uśmiechnijcie się teraz do siebie i do świata tak radośnie jak moja Córeczka do Was:

Obiecuję, że następny post będzie bardziej "twórczy". Najwyższa pora pokazać jakiś portret.

Do napisania!